Al sinds het begin van mijn middelbare schoolcarrière, had ik de wens om naar de HAVO te gaan. Hoewel ik streefde naar de HAVO, moest ik me alsnog voor de zekerheid ook aanmelden voor MBO opleidingen.  

Ondanks mijn cijfers werd ik keer op keer afgewezen op het MBO. Vervolgens bleken mijn cijfers zó goed te zijn dat ik toch naar de HAVO mocht. Tijdens een gesprek met de instroom coördinator werd het mij sterk aangeraden om te stoppen met de HAVO, omdat ik geen recht zou hebben op passend onderwijs als ik eenmaal mijn diploma zou halen. Wederom werd ik afgerekend op het feit dat ik autisme heb. Uit angst heb ik uiteindelijk toch gekozen voor het MBO. Na mijn studie zag ik het echt niet zitten om door het leven te gaan als productiemedewerker. Uiteindelijk heb ik een speciale toets gemaakt om toch een HBO opleiding te mogen volgen. Het had mij niet zo veel moeite moeten kosten en ik vind het jammer dat het huidige onderwijssysteem, mensen zoals ik veroordeeld heeft tot dit soort type werk. De stigma dat een beperking gelijk staat aan onintelligent moet verdwijnen.  

Een tijdje geleden gingen mijn moeder en ik naar een drogisterij. Ik bleef buiten wachten met een paar boodschappentassen en zij ging snel naar binnen om iets te halen. Bij de kassa bleek dat de caissière een fout had gemaakt en de producten dubbel had aangeslagen. Mijn moeder merkte dit op en gaf dit netjes aan bij de caissière. De caissière keek mijn moeder aan alsof ze wat verkeerd had gezegd en zei dat het bedrag gewoon klopte, want ze worden gewoon gescand. Mijn moeder wist natuurlijk dat haar producten niet zo duur waren, maar alsnog deed de caissière zo raar. Op een gegeven moment luisterde ze echt niet meer, dus liep mijn moeder naar buiten om mij erbij te halen. Ik vond het allemaal maar heel raar en ging meteen mee naar binnen. Toen ik daar aankwam keek de caissière heel verbaasd, ze leek geschrokken omdat mijn moeder iemand erbij had gehaald. Ik merkte dit op, mijn gedrag veranderde toen direct. Ik vroeg haar wat het probleem was, waarop ze stotterend antwoord gaf met: ‘niks hoor, ik regel dat uw moeder haar geld terugkrijgt’. Er gingen veel dingen door mijn hoofd… Ik voelde vooral verdriet. Niet voor mezelf, maar voor mijn moeder. De caissière geloofde haar niet op haar woorden, totdat ik eraan kwam (als versterking). Waarom zou je haar niet geloven? Jij hebt de prijzen en de bon, check het dan gewoon even. Het was zo oneerlijk dat die dame mijn moeder zo behandelde. Tot de dag van vandaag ben ik nooit weer die drogisterij ingelopen. 

Iets wat (denk ik) veel niet-westersen te horen krijgen: ‘He eigenlijk spreek je best goed Nederlands voor een buitenlander’. Dit ‘compliment’ kreeg ik als ik ergens nieuw binnenkwam, denk aan: school, stage of werk. Waarom gaan mensen ervan uit dat ik minder goed Nederlands spreek? Puur om het feit dat ik een niet-westerse ben? Ik ben, net zoals ieder ander, geboren en getogen in Nederland. Ik ga jou ook niet vertellen dat jouw Nederlands super is, toch? Het geeft mij namelijk het gevoel alsof niet-westersen dan automatisch slechter Nederlands spreken. Wat een belachelijke uitspraak is dit ..

Ik ben een niet-westerse vrouw die een Nederlandse naam draagt. Als ik mij voorstel aan mensen, kijken ze mij heel raar aan. ‘Ik had een andere persoon verwacht toen ik jouw naam zag staan’ vertellen ze dan. Een oer-Hollandse naam met een buitenlandse achternaam en zo’n uiterlijk? Op een of andere manier went het wel. Maar toch geeft het mij geen fijn gevoel als mensen zoiets zeggen. Ik krijg al snel het gevoel alsof ze iemand anders hadden verwacht dan mij.

Toen ik mijn mbo-diploma in ontvangst mocht nemen, vroegen de leraren aan iedere student wat ze hierna zouden gaan doen. Toen ik vertelde dat ik door zou studeren, keken de leraren mij toch best verbaasd aan. Ze vroegen door naar wat het maakte dat ik door wilde gaan en voor mijn gevoel bleven ze best lang hangen bij mij. Alsof ze het niet van mij verwachtte, maar van de andere studenten die social work zouden doen wel.